زن گفت: «می‌آییم، همین امروز فردا. مطمئن باش! گفتم که خانه نبود، اگر بود می آمد. حمید حالش خوبست. نه. مدرسه تعطیل است. باز نشد که تعطیل بشود. هوا؟ گرمست... چی؟ آره. بله، هوای خودمان را داریم. پدربزرگ همان طور است. تو این آلم سرات ویرش گرفته پیاده راه می‌افتد تو کوچه‌ها، می‌رود لب شط. نمی‌دانم والله. می‌رود ببیند چه خبر است... نه، به خرجش نمی رود. خودت می‌شناسیش که.
وَلَه
حمید کاظم زاده
دفتر را امضا کردم و راه افتادم دنبال مرد. نگاهم به رقص سایه‌ی شولای سرمه‌ای‌اش روی سرامیک‌های کف سردخانه بود. همان اول ردیف یخچال‌ها ایستاد. خم شد و دستگیره‌ی زمخت اتاقک استیل را محکم کشید سمت خودش.
یوز
نفیسه نصیران
از یوسف عنق بود. خواب صبح پنج شنبه‌اش را تلفن پیرمرد پرانده بود و حالا هم گیر این کفتر افتاده بود. کفتری که از اتفاق چشم‌های سرخی داشت. بال و پرش سفید که نه، به شیری می‌زد. کاکل پرپری کم جانی هم جلوی سرش بود و پایش گیر کرده بود لای سیم برقی.
سر بن بست تی شکلی که پیر مرد در بال چپش می‌نشست، دو رشته سیم ضربدری افتاده بود روی هم و زاویه‌ی تند و باز درست کرده بود. پای کفتر گیر کرده بود لای زاویه‌ی تند. سیم‌ها را کسی یا چیزی به زور کشیده بود طرف درختی که سرشاخه‌هاش از سر دیوار خانه‌ی نبش کوچه زده بود بالا. کفتر پر می‌زد خودش را صاف می‌کرد روی سیم. امانش می‌برید، تعادلش را از دست می‌داد و از پا آویزان می‌شد و بال بال می‌زد.
جز جنگ جهانی دوم هیچ چیز در برگزاری روز ملی خودکشی اخلال نکرده بود. هرچند شادرک، بنیانگذار این جشن، از روز سوم ژانویه ۱۹۲۰، سال‌های سال تنها شرکت کنندهٔ‌ی آن بود، اما جشن، همه‌ساله برگزار شده بود. او که از رویدادهای سال ۱۹۱۷، یعنی در گرماگرم جنگ جهانی اول، گرفتار موج انفجار شده بود و برای همیشه بهت زده مانده بود، با ظاهری سالم، اما خراب و ویران به شهر مدالیون برگشته بود و حتی سختگیرترین آدم‌های شهر، گاهی دلشان می‌خواست او را پیش خود مجسم می‌کردند که پیش از آن که در جنگ شرکت کند چه شکلی داشته.