پنجره ی اتاق من رو به یک باغ بزرگ قدیمی باز میشود که قنات دارد؛ یک پهنه‌ی سبز پر از گل اطلسی و شقایق. گاهی صاحب باغ را می‌بینم که علف‌های هرز را می‌چیند؛ از دور پیر به نظر می‌آید؛ یک لباس آبی سرتاسری میپوشد و با دست‌های دستکش پوشیده به سراغ گل‌ها می‌رود. سر شمشادها را میزند، علف‌های هرز را میکند و چمن را آب میدهد. وقتی کارش تمام میشود، دستکش‌هایش را در می‌آورد و روی نیمکتی که در جاده‌ی شن ریزی شده‌ی باغ قرار دارد، مینشیند و به نیلوفرهای داخل استخر نگاه میکند.
سالها از آن سحرگاه گذشته است؛ به گمان من یازده سال. یازده سال از یک لحظه و در طول این زمان های معلق، در محاصره مه رو به انجمادی که هردم غلیظ تر می شود، قادر بوده‌ام که تخیلاتم را بر اعمال او، در دنیایی که باید متعلق به من باشد، متمرکز کنم. این تصورات برای من نه متضمن فایده ای هستند و نه لذتی نصیبم می‌‌دارند؛ زیرا پیش از هر چیز، من هنوز در زندان مانده ام و فرصت هر گونه اختیار و کیف از من سلب شده و هم اینکه فراموش گشته ام. او هیچ کس را نداشت و حالا تنها وارث این ناداری من هستم (کلمه ارث را با همه اضطرابی که قرابتش با مرگ دارد نمی‌‌پسندم، مناسب تر است بگویم یادگار)، و به همی‌‌ن دلیل است که در طول این سالها، یک نفر هم به ملاقات من نیامده و نمی آید تا بر سطح بی انتها و یخزده این تنهایی نحس قدم بگذارد.
تا بر خاک مزارش بنشینی و گل های صحرایی را در گوشه ای دسته کنی ، می آید با چشمان عسلی مهر بانش رو برویت می نشیند. چین های قهوه ای دور چشمانش جمع می شوند. خط ابروانش بهم می رسد و با دست لبه شلیته‌ی سیاهش را مرتب می کند و نگاهش را از تو می دزدد:
«نرفتی، ها ؟»