پیام آقای حسین مقدس عضو انجمن داستانی شهرزاد داراب به مناسبت اختتامیه ی نارنج جهرم
پ
تجمیع به هنگام تفرقه
همیشه از میان پرسش‌های بی‌شماره، یک پرسش بنیادین وجود دارد که یافتن پاسخ مناسب به آن فهم و تبیین نظری موضوع پرسش را آسان می‌کند. این پرسش بنیادین در مورد ادبیات به گمان من این است:
شان و منزلت ادبیات در چیست؟
ما در زمانه‌ای زندگی می‌کنیم که "زیستن" جز در تقابل، ستیزه‌جویی و تضارب منافع معنا نمی‌شود و زندگی آدمها چنان از "خود" خواهی و "فرد" محوری اشباع شده که گویا کار جهان جز به تقابل و جنگ بدست نمی‌اید. در حقیقت سوداگری افسارگسیخته، جهانی را که انتظار می‌رفت ماوایی برای همدلی و کرامت انسان باشد، به لجن زاری متعفن و گندیده تبدیل کرده که در آن انسان جز علیه انسان تعریف نمی‌شود.
در چنین جهانی کسی سراغی از کسی نمی‌گیرد. دلتنگ کسی نمی‌شود و از دل بستگی‌های پاک خبری نیست. عواطف انسانی در یک رویارویی فرساینده و بدون امید مرتب تحلیل می‌رود. در فضایی چنین مسموم، مفاهیمی مانند حقیقت، عدالت و مهربانی که همیشه تونل های تنگ و تاریک تاریخ را روشن می‌کردند رنگ می‌بازند و در فقدان یک جهان انسانی دوباره پاسخ به این پرسش را مقابل ما قرار می‌دهد:
شان و منزلت ادبیات در چیست؟
گریز از چنین جهنم سوزانی چگونه ممکن می‌شود؟ آیا جایگاه یگانه‌ی ادبیات نشانه‌ای از خواست و اراده‌ی انسانها برای مقابله یا گریز از این وادی نیست؟
البته که هست، هست و خیلی هم هست!
در این آشفته بازار نام و نان و هیاهوی قدرت، سایه سار اندکی – اگر هست – تنها در پناه ادبیات و هنر ممکن می‌شود که امروزه بیش از هر زمان دیگر مهجور مانده است.
خنکای این سایه سار سبز، البته به همت و حوصله‌ی آنهایی که با تحمل مشقت و رنج، همچنان این روزنه‌ی امید را باز نگه می‌دارند تا کام تشنه‌ی ما را به مدد ادبیات شیرین می‌کند، ممکن می‌شود.
به همین دلیل، کاری که دوستان ما در جشنواره‌ی نارنج جهرم مدت‌هاست که هر دو سال یک بار مرتکب می‌شوند قابل تقدیر و احترام است. روشن نگه داشتن چراغ ادبیات در زمانه‌ی تاریک ما را تنها می‌توان با این عبارت تعبیر کرد: شنا کردن بر خلاف مسیر آب.
آنهایی که دل در گرو ادبیات دارند نوای همدلی و همراهی می‌سرایند و روایت‌های مهربانی را تحریر می‌کنند. همه‌ی ما چه در مقام نویسنده یا در مقام مخاطب، اعضاء یک خانواده‌ایم که بر خوان گسترده‌ی ادبیات نشسته‌ایم و خوب می‌دانیم که که جهان جز با گوش سپردن به داستان‌های ما که فراخوانی برای پیوستن به مهر و مهربانی است نمی‌تواند فرجام مطلوبی داشته باشد.
کلام اخر این که دوستان جهرمی ما در جشنواره‌ی نارنجی جهرم، هر دو سال یک بار سفره‌ی عشق و مهربانی می‌گسترانند و سفیران تجمیع اند به هنگام تفرقه...
حسین مقدس- مهر 96
