شهرزاد قصه‌گو

معروف‌ترین رمان در ژانر رئالیسم جادویی، یعنی «صدسال تنهایی» گابریل گارسیا مارکز، شناخته‌شده‌ترین رمان در ادبیات فارسی نیز هست. کمتر خواننده جدی ادبیات داستانی فارسی را می‌توان سراغ کرد که لااقل درباره این رمان چیزی نشنیده باشد. رمان‌های «سفر به ماه» و «بیست‌هزار فرسنگ زیر دریا»، از آثار علمی‌تخیلی ژول ورن، نویسنده و شاعر فرانسوی نیز جزو کتاب‌های مشهور در میان فارسی‌زبانان است. داستان‌های الفرد هیچکاک، ادگار آلن پو، و آگاتا کریستی که می‌توان آن‌ها را در ژانر وحشت و مرموز طبقه‌بندی کرد، نیز جزو پرخواننده‌ترین آثار در ادبیات فارسی بوده‌ است.

علاوه براین، اصولا ژانر ادبیات شفاهی و قصه‌های عامیانه ایران، افغانستان و تاجیکستان، فانتزی و رئالیسم جادویی‌ست. شاید هیچ مادربزرگی را نتوان یافت که قصه‌هایش در مورد چیزی جز جن و پری و دیو جادو باشد. رمان‌هایی مثل امیرارسلان رومی و هزارویک‌شب، کلیله و دمنه نیز نشان می‌دهد که در زبان فارسی فانتزی و رئالیسم جادویی جایگاه خاصی داشته است و خواننده‌ و شنونده‌ی فارسی‌زبان با ژانر‌های رئالیسم جادویی، علمی‌تخیلی، وحشت و مرموز ناآشنا نیست. اما چرا به نظر می‌رسد بر ادبیات معاصر فارسی رئالیسمی خشک و انعطاف‌ناپذیر حاکم است؟

دنباله را در سایت نبشت در گفتگویی با نازنین جودت بخوانید:

http://nebesht.com/iv-nazanin-joudat-on-horror-fantasy-magic-realism-and-sci-fi-in-farsi-literature/