سبز مثل طوطی، سیاه مثل کلاغ -هوشنگ گلشیری

 هر وقت حسن آقا را می‌بینیم می‎گوییم: «خب چه طور شد؟ موفق شدی؟»

می‎گوید: « نه نشد باز غار غار کرد .»

می‎گوییم: «آخر مرد حسابی مگر مجبوری؟»

می‎گوید: «من فقط یک طوطی می‌خواهم که باش حرف بزنم، درد دل کنم .اما این طوطی ‎های حسین آقا، آدم چه بگوید؟ دریغ از یک کلمه دریغ از یک حسن آقای خشک و خالی همین طور که من و شما  می‎گوییم! این‎ها فقط بلدند غار غار کنند: غار غار!

یک بار در عمر از جومپا لاهیری

داستان کوتاه : یک بار در عمر اثر جومپا لاهیری
تو را قبلاً هم دیده بودم، بار‌ها و بارها؛ آنقدر که نمی‌توانم بگویم چند بار، ولی از آن دفعه که خانواده من با خانواده تو در خانه‌مان واقع در “میدان اینمان” وداع کرد، دقیقاً لحظه‌ای است که من کم کم حضور تو را در زندگی‌ام به خاطر می‌آورم. پدر و مادرت تصمیم گرفته بودند از “کمبریج” بروند؛ هدفشان برعکس تمام بنگالی‌هایی که به “آتلانتا” و یا “آریزونا” می‌رفتند، بازگشت به هندوستان بود؛ آن‌ها می‌خواستند به کشمکشی که پدر و مادرم و دوستانشان بر سر بازگشت به موطن داشتند، خاتمه بدهند. سال 1974 بود.من شش سال داشتم، تو نه سال. 

داستان این هفته: مرده کشی از غلامحسین دهقان( جمعه 22 بهمن95)

(برنده تندیس مسابقه ادبی صادق هدایت)

 در خواب­های من همیشه تفنگی پیدا می­شود و دستی که ماشه را بچکاند تا با صدای شلیک، هول کرده از خواب بپرم و دنبال رواندازی بگردم. انگار کن در پس پرده­ای ضخیم، لم داده­ای در پناه تاریکی که ناگهان پرده جر می­خورد سر تا پا و نوری سفید و هار تن برهنه­ات را لیس می­زند.